Chrześcijański monoteizm u zarania swojego powstania generuje problem z chwilą, kiedy zaczynał zwalczać wszechobecny wówczas politeizm. Aby dobrze zrozumieć tę sytuację, trzeba od razu powiedzieć, że monoteizm i politeizm nie są formacjami autonomicznymi. Innymi słowy, paradoks w tej materii pojęć polega na tym, że zwalczanie politeizmu jest zwalczaniem monoteizmu – jest zwalczaniem siebie – gdyż obie te formacje są jednorodne i tworzą nierozerwalną całość. Stan ten można porównać do monoteistycznego światła białego, które skupia w sobie politeistyczne kolory.
Monoteizm katolicki sztucznie wyklucza bogów, z których się składa, lub też topi metal tych bogów w jeden posąg. W rzeczywistości nie można oddzielić tych zjawisk, gdyż gdybyśmy naprawdę wierzyli w jednego boga, byłby to bóg bez rąk i nóg, byłby to potencjał odcięty od człowieka, świata i Wszechświata, byłaby to superabstrakcja. Jednak, jeśli nawet siła sprawcza istnieje poza układem, to jest z tym układem związana prawami do układu wniesionymi. Politeizm zainteresowany jest widzialnym skutkiem niewidzialnej przyczyny. Monoteizm zwraca ludzi do niewidzianej przyczyny bez możliwości doświadczenia skutku.
Powyższy paradoks możemy też zobrazować politeizmem katolickim w celebrowaniu starych słowiańskich świąt rocznych, na które katolicyzm nałożył swój monoteistyczny płaszcz.
Innym ważnym aspektem monoteizmu jest jego wyłącznie polityczny cel. Cel ten całkowicie pomija czynnik kulturowy i jest zdefiniowany już w pierwszym z dziesięciu katolickich przykazań: „Nie będziesz miał cudzych bogów przede mną”. Z pozycji kultury taki nakaz jest z kulturą sprzeczny, ale zgodny z polityczną ideologią. Dlatego monoteizm chrześcijański jest ideologią. Natomiast politeizm słowiański jest filozofią (natury).
Wiesław Glaner, autor książki i projektu. Rocznik 1964. Urodzony w Borach Tucholskich. Mechanik i grafik z zawodu. Kulturoznawca bez tytułu. Rodzimowierca, czyli wierzący w moc starosłowiańskich bogów filozofii przyrody. Napisał książkę Boska Świadomość. Obecnie pracuje nad kolejnym dziełem analizy „dwuwiary” jako patologii kultury Zachodu.
