Literatura plebejska to nurt literacki, który był obecny silnie w epoce Baroku, od drugiej połowy XVI wieku do pierwszej połowy XVII wieku. Literatura plebejska, szerzej pojmowana, jest oczywiście obecna i w innych epokach literackich. Nazwa literatura plebejska pochodzi od określenia niższych warstw społecznych, określanych mianem plebsu, z którego to głównie wywodzili się twórcy tego nurtu. Twórcy tej literatury to: wędrowni księżą, wędrowni nauczyciele, pisarczykowie, drobni mieszczanie. Twórcy owej literatury byli krytyczni wobec panującego porządku feudalnego i przeciwstawiali się głównemu nurtowi literackiemu. Literatura plebejska nosi także miano literatury sowizdrzalskiej od postaci sowizdrzała. Literatura sowizdrzalska związana jest z folklorem twórczością ludową. Literatura plebejska miała charakter satyryczny i humorystyczny. Większość utworów tworzona była w sposób anonimowy w obawie przed konsekwencjami. Wśród twórców znanych tego nurtu literackiego można wymienić: Jana z Kijan, Walentego Roździeńskiego, Jana Dzwonowskiego, Jana Żabczyca. Charakterystyka literatury plebejskiej szerzej omówiona, dostępna jest na wiedza24h .
Leave a Reply